Angry User vs. A.I. [angry a.i. radio edit] (feat. A.I.) by Sascha Ende

Hybrid digital production workflow using licensed AI-assisted tools. Fully cleared for commercial use.

Additional Information

LYRICS

[Verse 1]
In a world where machines start to learn,
There’s a user who’s just about to turn.
He types in anger, frustration, and disdain,
“This site’s now stupid,” his complaint plain.

[Chorus]
But oh, the irony in his plea,
Demanding everything for free.
The creator’s not lazy, if only he knew,
Crafting handmade music, and innovations too.

[Verse 2]
“Stop using AI,” he shouts into the void,
A tool for creation, its use he’s annoyed.
For the webmaster, it’s a labor of love,
A symphony of code, from below and above.

[Chorus]
But oh, the irony in his plea,
Demanding everything for free.
The creator’s not lazy, if only he knew,
Crafting handmade music, and innovations too.

[Bridge]
He yells in anger, a paradox in sight,
Using the platform, into the night.
Doesn’t pay a dime, expects the world,
In this story of irony, unfurled.

[Verse 3]
The creator stands, his efforts unseen,
Juggling roles, a one-man machine.
Not for the money, but for the art,
Pouring in his soul, right from the start.

[Chorus]
But oh, the irony in his plea,
Demanding everything for free.
The creator’s not lazy, if only he knew,
Crafting handmade music, and innovations too.

[Outro]
So here’s to the builders, the dreamers, the ones who dare,
Using AI, with vision, they share.
To the complainers, may you one day see,
The beauty of creation, in technology.

Dobrze, przyjrzyjmy się temu utworowi. Z punktu widzenia muzyki produkcyjnej, ten kawałek oferuje naprawdę interesujący i dość specyficzny charakter. Od razu ustanawia beztroską, lekko ekscentryczną, narracyjną atmosferę, mocno skłaniając się ku jazzowemu, niemal rewiowemu klimatowi. Podstawowe instrumentarium – czysta, wyraźna linia walking bassu, swingujące akordy i zagrywki fortepianu oraz to, co brzmi jak subtelnie muskane perkusje – zapewnia solidny, energiczny fundament, który wydaje się zarówno klasyczny, jak i angażujący.

Jakość produkcji jest profesjonalna. Miks jest czysty, pozwalając każdemu elementowi na własną przestrzeń. Bas zapewnia rytmiczny i harmoniczny napęd, fortepian dodaje koloru i skutecznie podkreśla frazy wokalne, a perkusja utrzymuje tempo bez przytłaczania. Pole stereo jest dobrze wykorzystane, szczególnie w rozmieszczeniu fortepianu i nałożonych wokali, co daje poczucie przestrzeni i klarowności odpowiednie dla transmisji lub mediów cyfrowych.

To, gdzie ten utwór naprawdę wyznacza swoją niszę, to wykonanie i aranżacja wokalna. Wokal prowadzący ma wyraźną, konwersacyjną, niemal teatralną manierę, która mocno sugeruje opowiadanie historii. To nie jest tylko muzyka tła; ona chce być częścią narracji. Dodanie chóru lub wokali wspierających, często odpowiadających lub wzmacniających linie prowadzące (szczególnie w sekcjach 'ironii'), dodaje fantastyczną warstwę tekstury i wzmacnia to lekko kapryśne, komentarzowe odczucie. Ta struktura call-and-response jest zdecydowanie mocną stroną, tworząc niezapomniane chwytliwe momenty i wzmacniając osobowość utworu.

Emocjonalnie, plasuje się mocno w pozytywnym, optymistycznym i lekko humorystycznym obozie. Jest w nim wrodzona sprężystość i optymizm, nawet jeśli (domniemany) temat liryczny może dotykać konfliktu lub ironii. To sprawia, że jest wyjątkowo dobrze dopasowany do treści potrzebujących odrobiny dowcipu, uroku lub figlarnej energii. Pomyśl o ekscentrycznych reklamach, szczególnie dla branż technologicznych lub usługowych, gdzie odrobina samoświadomego humoru sprawdza się dobrze. Może być fantastyczny do filmów wyjaśniających, animacji, a nawet napisów początkowych/końcowych lekkiego serialu internetowego lub podcastu omawiającego współczesne życie, technologię lub obserwacje społeczne.

Jego użyteczność rozciąga się na scenariusze wymagające klimatu retro lub vintage, bez bycia ściśle związanym z epoką. Wpływ jazzu nadaje mu ponadczasową jakość, która mogłaby podkreślić sceny w komediach, być może podkreślając wewnętrzny monolog postaci lub sekwencję montażową z komediowym akcentem. Chociaż może nie jest idealny do głęboko dramatycznego lub nastrojowego soundtracku, jego wyraźna osobowość czyni go silnym konkurentem dla wszystkiego, co potrzebuje wyrazistego, dynamicznego i lekko bezczelnego tła muzycznego. Aranżacja oferuje wyraźne sekcje – zwrotki napędzane przez wokal prowadzący, bogatsze harmonicznie refreny z chórem – zapewniając montażystom dobre punkty do cięcia lub zapętlania. Stałe tempo i groove również ułatwiają pracę z obrazem. To dobrze wykonany utwór o wyraźnej tożsamości, gotowy do synchronizacji w projektach poszukujących specyficznego połączenia jazzu, popu i narracyjnego uroku.